Het is kwart
over vijf in de ochtend als er een sms-bericht binnenkomt. De
redactie van het Radio-1 Journaal. Of ik iets kan zeggen over een
'lynchpartij' in Athene. Ik weet van geen lynchpartij. Ik ben
verzeild geraakt in de negentiende eeuw. Portsmouth in de negentiende
eeuw. Bij de Historic Dockyard ligt de Victory afgemeerd en één
van de forten om de stad heet fort Nelson. In de negentiende eeuw heb
ik geen laptop en geen televisie. Wel mobiele telefoon. De
negentiende eeuw kende telefoon, weliswaar niet mobiel, maar ik vind
dat ik mag smokkelen. Ik stuur een bericht terug en trek het dekbed
over mij heen. Boven Portsmouth wordt het licht. De zeemeeuwen
beginnen zich te roeren.
Athene, met
haar problemen, is ver weg. Laat maar, denk ik, als ik anderhalf uur
later opsta. Ik ga douchen. Ik kan het niet laten, mijn
nieuwsgierigheid is gewekt. Even later stuur ik een sms naar Karla
Boschma. Altijd diligent en op de hoogte. Het is even na acht uur in
Nederland. De uitzending is al twee uur bezig. Ik ga vanuit de
negentiende eeuw niets roepen, maar ik wel weten wat er aan de hand
is. Per kerende sms krijg ik te horen dat vijf mannen een immigrant
hebben vermoord. Triest en zorgwekkend. Racistisch geweld neemt toe
in Griekenland, al komt het nog steeds relatief weinig voor. Ik keer
terug naar de negentiende eeuw, een eeuw waarin racisme de vorm van
imperialisme aannam. De eeuw van blank superioriteitsgevoel.
Een bus van
de universiteit brengt ons naar het academiegebouw. Ik luister naar
Alan Dilnot, die spreekt over Sketches by Boz.
Een levendig college, maar nu en dan vallen mijn ogen dicht.
Slaaptekort. Dat komt door de NOS, maar vooral door vijf griezelige
negentiende-eeuwers in Athene.
©Kees
Klok
Portsmouth,
13 augustus 2012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten