Stoer

Bij het woord stoer dacht ik vroeger vooral aan jongens met grote bekken en dom machogedrag. Tegenwoordig hoort stoer ook bij meisjes. Ik hoorde een meisje op een terras tegen een ander meisje zeggen: 'Zo, dat is stoer.' Het andere meisje had zich laten tatoeëren. Tatoeages heb ik lang gezien als het toppunt van ordinair, zeker bij vrouwen. Behalve als je zeeman was, dan hoorde het erbij, of Maori. Mijn grootvader, de zeeman, had een anker op zijn hand. 'Nooit doen,' zei hij altijd, 'je krijgt het kreng er niet meer af.' Als kind wilde ik ook zeeman worden. Dat vond mijn grootvader niets. 'Ga jij maar doorleren.' Voor ik die raad opvolgde, heb ik een klein jaar op een scheepvaartkantoor gewerkt. Dan kwam ik weleens op een schip, samen met de waterklerk, en dronken wij jenever.

Ik ken een meisje dat een grote bloem op haar rug heeft laten tatoeëren. Daarvan heeft ze een foto op facebook gezet. Het is een mooi meisje, uit een keurig gezin en heel slim. Een oud-leerlinge. Ze heeft ook mijn vak gestudeerd en geeft daar nu les in. De bloem staat haar heel goed. Niet alleen is zij een levend symbool van veranderende opvattingen, ze heeft mij een beetje met het tatoeëren verzoend. Ik ben er wat anders over gaan denken en vind het bij meisjes soms mooi, soms ook wel sexy, in plaats van ordinair. Ik zie haar af en toe, want zij is de schoondochter van een buurvrouw. Zo'n schoondochter, of dochter, zou ik ook wel willen, denk ik dan. Wel vraag ik mij af of zij haar tatoeage, als ze een verschrompeld besje van in de tachtig is, ook nog mooi vindt. Of gaat ze hem haten, zoals mijn grootvader deed? Ach, ik zal het niet meer meemaken en wie dan leeft, die dan zorgt.

De Victory, het vlaggeschip van lord Nelson, dat ik vanmorgen bezocht, is op verschillende manieren stoer. Het is een moord- en doodslagschip, dus allereerst stoer in de zin van heldenmoed en doodsverachting. Daar ben ik niet zo'n liefhebber van. Het is ook stoer in de zin van robuust. Een stevige knaap die met zijn eiken romp een flinke golf kan verdragen. De soepele vormen en decoraties maken het schip ook een beetje meisjesachtig stoer. Ik loop over de dekken, tussen de kanonnen, door de elegante admiraalshut. Ik ben niet ongevoelig voor wat schooljongensromantiek.

Na de Victory bezoek ik het museum van de Royal Navy, voor The Trafalgar Experience. Even ben ik kapitein Horatio Hornblower, maar ik vergat mijn mobiele telefoon uit te zetten. Ik hoor het gerinkel tussen het kanongebulder door en druk hem uit. Later bel ik het nummer terug. Iemand van de Nederlandse televisie. Of ik wat wil komen vertellen over de toestand in Griekenland. We spreken af dat hij mij morgen terugbelt, als hij echt niemand anders kan vinden. Ik wandel met stoere tred terug naar Rees Hall, om mijn bagage op te halen voor de terugreis naar de eenentwintigste eeuw.

©Kees Klok

Southampton, 14 augustus 2012