Fenomeen

Als ik Loxias binnenstap zie ik Margot zitten, een oud-leerlinge. Zij heeft vrijwilligerswerk in Vietnam gedaan en nu, met de Griekse crisis.... je weet maar nooit. Ik hang mijn jas op en loop naar haar tafeltje om haar te begroeten. Ze kijkt me verbaasd en een beetje verschrikt aan. Het is een Griekse dubbelgangster. Eentje die wel erg op haar lijkt. Het is mij al een paar keer overkomen dat ik in Thessaloniki een evenbeeld zag van een bekende uit Nederland. Toch lijken de gemiddelde Griek en de gemiddelde Nederlander niet erg op elkaar.

Dubbelgangers, soms is het een griezelig fenomeen. Lupius heeft een neefje dat sprekend op hem lijkt. Toen Lupius overleed, sprak ik op zijn begrafenis. Zijn neefje zat op de eerste rij. Het was alsof Lupius in levende lijve op zijn eigen begrafenis was. Het maakte het spreken niet gemakkelijker. Voor een ander worden aangezien kan akelige gevolgen hebben. Je evenbeeld zou maar net een ripdeal hebben gepleegd, of de vrouw van een psychopaat hebben bekend. Ik heb een neef die sprekend op mij lijkt, maar hij is een kop groter, woont ver weg en is bovendien van onbesproken gedrag. Toch ben ik er niet gerust op. Men zegt dat er in Dordrecht een dubbelganger van mij rondloopt. Ik hoop dat ze hem goed in de gaten houden.

Ik mag dan behoorlijk Grieks spreken, ik zie er met mijn groene ogen en lichte huid allerminst Grieks uit. Toch wordt mij om de haverklap in Thessaloniki de weg gevraagd en meestal door Grieken. Het verbaast mij dat ik die weg vaak nog weet ook, al spreekt men mij natuurlijk vooral aan in mijn eigen buurt, of in het centrum, waar ik goed bekend ben. Eén keer werd mij de weg naar Nederland gevraagd. Ik zat met Stella op de laatste bus te wachten, na een bezoek aan de openluchtbioscoop aan de Stratosboulevard, toen er twee auto's met Nederlandse kentekens stopten. Een Grieks ogende man stapte uit en vroeg iets in gebroken Engels. 'Het mag ook in het Nederlands, hoor,' zei ik, waarna het gesprek vlotter ging. Twee Turkse families uit Alblasserdam, bijna buren dus, die een verkeerde afslag hadden genomen en nu weer richting Turkije koersten. We zetten hen op het goede spoor, maar vroegen ons wel af waarom ze terug wilden door de landen van het voormalige Joegoslavië. Wij reisden via Italië. Veiliger, makkelijker (de veerboot doet een deel van het werk) en niets duurder, want je hebt niet bij elke grens een pet die een paar tientjes verstopt in je groene kaart wil om vlot doortocht te verlenen.

Het is druk in Loxias. Dat komt in deze tijd nog maar weinig voor. 'Margot' heeft kennelijk iets te vieren. Haar gezelschap breidt zich almaar uit. De stamtafel moet helemaal de hoek in. Een mooie aanleiding voor mij om het niet te laat te maken. Ik ben moe. Vanmiddag heb ik de vijf kilometer van het centrum naar mijn huis gelopen, omdat ik geen zin had in een uitpuilende bus en ook niet in een taxi, maar het is wel bijna allemaal heuvelopwaarts. Het hoeft ook niet iedere avond drie uur te worden. Ik neem afscheid en vertrek. Buiten vragen twee meisjes mij waar de Isavronstraat is. 'Daar zijn jullie.' Ze kijken alsof ik hen een oneerbaar voorstel doe en lopen snel door.

©Kees Klok