Verderop
is het feest. Eerst allemaal toeterende auto's, nu trommels en een
soort bombardon. Een Turkse bruiloft. De zon schijnt, het is vrijwel
windstil. Op deze septemberdag is het weer even zomer. Ik wens het
bruidspaar veel zon en feesten toe, er is al genoeg ellende, als je
de krant moet geloven.
Iemand
uit de straat klaagt, omdat het zondag is, maar als op zondag de
winkels open mogen, mag er ook gefeest worden. Misschien was de
bruiloft te Kana ook wel op zondag. Water in wijn veranderen, het is
een van mijn liefhebberijen. Ik denk aan onze eigen bruiloft. Een
bloedhete avond in Thessaloniki. Onze auto's toeterend door het
stikdrukke centrum. Wij in de mercedes van neef Haris. Het feest was
op de berg, boven de stad, bij het woud van Seïch-Sou.
Het was er koeler, maar toch dreef ik in mijn trouwpak, dat ik dapper
aanhield.
Er
werd veel gedanst. Mijn moeder, zesenzeventig, deed volop mee. Ze was
in haar jeugd danslerares. Mijn vader, twintig woorden Nieuwgrieks
van de volksuniversiteit en mijn schoonvader, twintig woorden Frans
van zijn school in Trapezounda, toen de sultan nog heerste, waren de
hele avond druk met elkaar in gesprek. Het einde van het feest
herinner ik mij niet. De warmte of de ouzo. Ik weet nog wel dat de
mercedes ons thuisbracht.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten