Onlangs
zette een wolkbreuk mijn tuin grotendeels onder water. Ook de
kruipkelder onder de veranda liep vol. De zondvloed duurde drie
dagen, toen had de tuinkabouter de voeten weer droog. Een deel is nog
steeds te drassig om iets te kunnen doen. Het onkruid wordt voorlopig
niet geschoffeld. Dat komt me niet slecht uit. Dordrecht bruist ook
in september van de festivals.
Festivals.
Ideaal om de waan van de dag even op afstand te houden, maar ook om
de aandacht af te leiden van wat iets minder waan is. Dat we in een
moeras wonen, bijvoorbeeld. Ik herinner mij de woorden van de
koningin, bij de opening van de Oosterscheldekering in 1986:
'Nederland is veilig.' In 1995 moest de Bommelerwaard worden
geëvacueerd omdat het rivierwater de dijken bedreigde.
Natuurlijk,
het Eiland van Dordrecht is die achterlijke Bommelerwaard niet, ons
kan weinig gebeuren, maar wat als het onvoorstelbare ineens
voorstelbaar wordt? Als blijkt dat er iets te veel is beknibbeld op
het uitroeien van de muskusrat? Of als een van de giftreinen, die
iedere nacht op 250 meter van mijn slaapkamer voorbij denderen, uit
de bocht vliegt? Hoe krijg je meer dan 110.000 mensen snel en
efficiënt over die zeven bruggen (waarvan er vier voor de spoorwegen
zijn) of door die twee tunnels? Krijgen we dan allemaal een
opblaasbandje uitgereikt met de aanmoediging 'zwemmen maar'?
Daar
denk ik niet aan als ik bij een strak bandje sta mee te deinen. De
verandakelder is trouwens alweer droog. We hebben het lek lekker
boven.
Foto:
auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten