Het
lijkt alsof 2016 een annus horribilis gaat worden. Begin juli
sloot mijn Dordtse stamcafé,
poffertjessalon Visser, de deuren en vandaag hoorde ik dat mijn
Griekse stamkroeg, Loxias, failliet is. Eén
van de sfeervolste cafés van Thessaloniki. Een trefpunt van
schrijvers, geleerden, musici, beeldend kunstenaars en studenten.
Loxias was niet zomaar mijn stamkroeg. Het was mijn alternatieve
woonkamer, waar ik vele, vele middagen en avonden doorbracht met
vrienden of gewoon met een boek en een pijp. Waar de mensen die er
werkten, allereerst Ioannis Kyprianidis, de eigenaar, en aanvankelijk
Maria en Rita, later Sofia, Vassilis en Heidi, vrijwel familie van me
zijn geworden. Mijn verblijf in Thessaloniki, soms drie maanden lang,
draaide om Loxias. Het was een reden op zich om de stad te bezoeken.
Het
aantal mensen dat ik in Loxias heb leren kennen, is bijna niet te
tellen en ik ben bang dat ik veel vrienden niet of nauwelijks meer
zal zien, als zij zich over de cafés van de stad, één
miljoen inwoners, gaan verspreiden. Hoewel Thessaloniki veel mooie
kroegen kent, is er niet één
met de sfeer van Loxias, die sterk aan een Osmaans café
doet denken. Ieder ogenblik verwachtte je dat er een
verhalenverteller zou binnenstappen, iets wat soms ook daadwerkelijk
gebeurde. Een van de hoogtepunten die ik meemaakte was de presentatie
van mijn Griekse dichtbundel, met de ruïne van het paleis van de
Romeinse keizer Galerius, direct achter de zaak, als decor. Andere
hoogtepunten waren de spontane optredens van muzikale vrienden en de
poëzieavonden,
waaraan ik ook tweemaal deelnam.
Loxias
was mijn schuilplaats, mijn grot van Plato. Ik kon er het verdriet om
de dood van Stella verwerken. De ellende van de crisis en de op hol
geslagen waan van de dag schenen er niet door te dringen. Tot
vandaag. Niemand
verdwijnt, luidt de
titel van een dichtbundel van Jan van der Geer. Hij heeft gelijk.
Loxias zal op verschillende manieren blijven voortbestaan, in
verhalen, filmpjes en foto's, maar de deuren zullen niet meer open
gaan. Claire is het niet eens met mijn annus
horribilis. Ze zegt
dat het eerder een geluksjaar is, omdat ik maar mooi ontsnapt ben aan
de dood. Claire is nog nooit in Loxias geweest.
Foto:
Olympia Vrakopoulou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten