Waterpijp

Na jaren ben ik terug in Lefkosia. In de tijd dat ik weg was, lijkt de stad in de ban van de waterpijp geraakt. Op zoek naar een aardig kafeneion moet ik slalommen tussen de nargilehs, die als pilonen naast de terrasbezoekers staan. Waterpijp en ijskoffie strijden om populariteit. Ik vind een plek op een terras met een televisiescherm. De wedstrijd Anorthosis-Apoel wordt met aandacht gevolgd, terwijl de waterpijpen een aangename, zoetige geur verspreiden.

De Cyprioten roken niet in cafés en restaurants en parkeren hun auto's niet bij voorkeur op straathoeken of andere onmogelijke plekken. Het zijn een soort model-Grieken, al hoorde Cyprus nooit bij Griekenland, waar men geen boodschap heeft aan rook- en parkeerverboden. Of er op Cyprus ook model-Turken zijn, weet ik niet. De meeste Turkstaligen wonen aan de andere kant van de Groene Lijn. Die ga ik voorlopig liever niet over. De Turkse president Erdogan heeft er er bijna veertigduizend soldaten gelegerd en ik ben niet zo van het soort democratie dat hij voorstaat.

De Turks-Cyprioten hebben in eigen huis niets te vertellen. 'Wij leven in een bezet gebied,' hoorde ik een Turks-Cypriotische vakbondsvoorzitter zeggen, zeven jaar geleden, op een conferentie in de bufferzone, waar de VN de baas zijn. Misschien is de waterpijp over de Groene Lijn even gewild. Dat zou een gunstig voorteken kunnen zijn. De wedstrijd eindigt in 0-0. Ik ga terug naar mijn hotel, waar ik hoor dat FC Dordrecht de bekerwedstrijd tegen Sparta met 1-3 heeft verloren. Mijn club heeft wat pech, dit seizoen. Misschien kan een waterpijp uitkomst brengen.

Foto: auteur