Laurens no. 10

Skyros in het najaar betekent rust om te schrijven, vaak mooi weer om te wandelen en overvloedige maaltijden. In restaurant O Lambros, waar ik vrijwel iedere avond eet, bestel ik altijd halve porties en dan blijft er nog over. De zelfgemaakte wijn is uitstekend en kost vrijwel niets. Naarmate de avond vordert, raak ik in een gelukzalige stemming, maar ik moet, eenmaal thuis in het nabije Achilleionhotel, mijn pilletjes niet vergeten.

Pilletjes waren vaak het onderwerp van gesprek in de verjaardagskring bij mijn ouders. Mannen aan de ene kant van de kamer, vrouwen aan de andere. Op tafel de flessen jenever, boerenjongens en bessenjenever. Soms ook advocaat en altijd sigaren en sigaretten. Er werd gerookt bij het leven, ook door ome Theo, die zwaar astmatisch was en de avond hoestend doorbracht, met een rooie kop, een paar oude Ruttes en zijn Laurens no. 10. Ik moest ze geregeld halen bij de sigarenboer in de straat, die vroeger een turnfenomeen was. Toen was het nog na de topsport de sigarenwinkel.

Het gezelschap werd in de loop van de jaren kleiner, het drankgebruik minder, de oprotkoffie kwam steeds vroeger, roken raakte in onbruik, maar de pilletjes bleven. Ze hielden ome Theo tot zijn tachtigste op de been. Zijn vrouw, tante Elly, die altijd bijzondere ziektes had en dokters die nooit deugden, ging door met zuchten en steunen tot haar vier en negentigste. Ook oom Jan, die op iedere verjaardag met dezelfde mop over klimkroten kwam, haalde de negentig, evenals mijn moeder. Het was haar laatste verjaardag, we hebben hem in stijl gevierd.

Ik ben naar Skyros-stad gelopen, vier en een halve kilometer, om koffie te drinken. In de pittoreske hoofdstraat (heel het stadje is één romantisch schilderij) bevinden zich twee apotheken. Bakken vol pillen. Een geruststellende gedachte. Ik weet niet of je ook nog ergens Laurens no. 10 kunt kopen.