Nieuw jasje

2016 Leek een beetje een rampjaar voor de Dordtse horeca. De Vrijheid dicht, Visser dicht en een goedwillende, maar doorgeschoten burgemeester die regelmatig te veel vasthield aan de letter in plaats van de geest van de wet, in dit geval de gemeentelijke horecaverordening. In 2017 is een en ander ten goede gekeerd. De Vrijheid ging na een geslaagde crowdfundingactie weer open, de gemeente lijkt minder star in zijn horecabeleid en op 18 mei opende Visser weer de deuren.

De Vrijheid is nog steeds die fijne, vertrouwde, bruine kroeg, zoals ik de zaak altijd al ken. Prima, vooral ook die rookruimte, want ik heb dan wel zelf mijn pijpen met pensioen gestuurd, ik ben nog steeds tegenstander van het betuttelende rookverbod in de horeca. Toen Visser bijna een jaar geleden sloot, vreesde ik dat dat het definitieve einde was. De sluiting was onvermijdelijk door de ziekte van eigenaar Jaap Mol, mijn angst was dat het pand een andere bestemming zou krijgen of, in het minst erge, maar toch nog vreselijke geval, een moderne loungetent zou worden. Gelukkig pakte dat anders uit. De nieuwe eigenaar, Dennis van Buuren, en zijn team hebben na maanden hard werken Visser letterlijk uit het stof laten herrijzen. Het heeft nog steeds de sfeer van het oude, vertrouwde Visser, maar in plaats van het charmante, maar wat sleetse kloffie van eertijds, draagt het nu een aantrekkelijk nieuw jasje. Het antieke koffiezetapparaat, dat tot voor enkele jaren nog dienst deed en daarna een plekje aan de wand kreeg, hangt er nog steeds als herinnering aan vroeger tijden en veel voorwerpen uit het oude Visser keerden terug in de zaak, zij het soms op een ander plekje. De nieuwe, prachtige bar geeft een aangenaam ruimtelijk effect, er staat een meer dan indrukwekkend koffiezetapparaat en daar komt meer dan voortreffelijke koffie uit en naast de onvolprezen poffertjes en het fameuze broodje bal, biedt de kaart een aangename variëteit van hapjes en kwaliteitsdranken. Kortom, Visser is Visser-plus geworden. Ik kom al vanaf mijn vijftiende in Visser, ik hoop dat ik er op mijn vijfennegentigste nog steeds kan binnenschuifelen, mits mij die tijd van leven is gegeven.

Naast de heropende Vrijheid en de vernieuwde Visser zijn er natuurlijk nog tal van andere aantrekkelijke horecagelegenheden in het Dordtse centrum. De buitenwijken blijven daar nogal bij achter. Ik moet weleens de spoorlijn over, al was het maar om naar het FC Dordrecht-stadion te gaan, maar eigenlijk beschouw ik het daar al niet meer als het echte Dordt. Niet voor niets liggen al die slaapwijken op grond die nog niet zo heel lang geleden behoorde tot het door Dordrecht opgeslokte Dubbeldam. Als ik de verhalen van mijn moeder mag geloven, was het enige dat in haar jeugd een bezoek aan Dubbeldam de moeite waard maakte, de uitspanning van mijn overgrootouders. Ik heb op een zondagmiddag eens een wandeling door Dubbeldam gemaakt. Steeds dacht ik in Bleskensgraaf te zijn beland.

Foto: auteur