Het is in de psychologie algemeen bekend dat geur een sterke herinnering kan oproepen. De geur van koffie, bijvoorbeeld, voert mij onmiddellijk terug naar mijn kindertijd en wel naar de zolder van mijn Dordtse grootouders. Opa dreef, nadat er een einde was gekomen aan zijn carrière als zeeman, een melkzaak, annex kruidenierswinkel. Op die zolder lagen de winkelvoorraden, waaronder ook koffiebonen. Sommige klanten maalden zelf, anderen wilden gemalen koffie. Daarom stond er ook een grote molen, waaromheen altijd de zalige geur van versgemalen koffie. Ik ben er nog steeds dol op.
Waar ik ook dol op ben is de geur van sigaren en van, een beetje goede, pijptabak. Een geur die mij aan mijn beide grootvaders doet denken. Allebei rookten ze pijp en sigaren, iets wat door het fanatieke zootje rondom het fantoom Fons Nijpels van de zelotenclub CAN, tegenwoordig als een doodzonde wordt beschouwd. Ik ben heel lang een tevreden roker van pijp en sigaren geweest, tot mijn hartstilstand, twee en een half jaar geleden, een spaak in het rokerswiel stak. Van sigaretten moest ik nooit veel hebben, al rookte ik lang geleden, in mijn onbezonnen jeugd, wel shag van Javaanse Jongens, maar ook al als een soort sigaar, nooit over mijn longen.
Heel af en toe bega ik nog weleens een doodzonde en steek ik een sigaartje of een pijp op. Dan droom ik op die geur weg naar de jaren vijftig en hoor ik de stem van opa met zijn zeemansverhalen. Het grootste deel van zijn leven sleet hij melk en kruidenierswaren, maar toen hij op zijn oude dag op straat eens werd geïnterviewd door een plaatselijke krant, zei hij mooi: 'Ik heb mijn hele leven gevaren.' Hij had gelijk. Je bent niet wie je eigenlijk bent, je bent wie je eigenlijk wil zijn. De geur van koffie en edele toeback, de zeemansverhalen, de zon die in mijn herinnering altijd scheen, al zal het in werkelijkheid vaak hebben geregend. Het is fijn soms een doodzonde te begaan.
Foto: archief Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten