In de zomer van 1963 maakte ik voor het eerst kennis met de Beatles. She loves you, heette het plaatje dat in augustus verscheen. Net op tijd om mee te nemen naar Nederland. In het dorp in de buurt van Liverpool waar ik logeerde, waren ze al behoorlijk populair, ik weet niet of men in Nederland toen al van de Beatles had gehoord. Misschien was ik wel de eerste in Dordrecht die het plaatje bezat.
De Beatles, dat was muziek waaraan mijn vader zich ergerde. De Beatles, dat was lang haar waaraan mijn vader en moeder zich ergerden. Alle reden dus om de Beatles te draaien en mijn haar te laten groeien, daar was je puber voor. Toen het echt over mijn oren kroop, zei de leraar Duits op een keer 'vieze Beatle' tegen me. Een erenaam. Van mijn moeder kreeg ik vijfentwintig gulden, toen een heel bedrag, als ik naar de kapper ging. Ik ging naar de kapper. Ik bespeurde een kip met gouden eieren, maar toen het weer over mijn oren kroop, bleef de subsidie uit.
Het duurde niet zo heel lang voor mijn ouders hun verzet tegen Beatles, Stones, Kinks en andere modernismen opgaven. Datzelfde gold voor het afkeuren van lang haar. Ik zei, naar ik dacht voorgoed, de kapper vaarwel. Haar en mijn familie verdragen elkaar echter niet zo goed. Ooms en neven waren rond hun dertigste vaak al zo kaal als een biljartbal. Ik wist dat ik niet erg lang zou rondlopen met haar tot op mijn schouders. Een jaar of tien, hooguit, tot ik twee leerlingen hoorde zeggen: 'Kijk daar gaat die Beatle met dat open dak.' Ik kreeg tot hun een schrik een enorme lachbui. Daarna ben ik toch maar weer naar de kapper gegaan.
Foto: archief Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten