Onlangs was ik bij de presentatie van wat mij een bijzonder interessant boek lijkt, namelijk: De dageraad van Holland. De geschiedenis van het graafschap 1100 - 1300, geschreven door stadgenoot en collega-historicus Henk 't Jong. Een boek waarin ik direct ben gaan lezen. Omdat ik nogal wat artikelen over de geschiedenis van het moderne Griekenland heb geschreven en een geschiedenis van Cyprus, sta ik bij de media bekend als Griekenlanddeskundige en Cypruskenner.
Nu en dan belt de radio, een enkele keer de televisie, en ook weleens een krant, om mijn mening te vragen over iets wat daar gebeurt. Soms geef ik die mening, als historicus, soms wimpel ik de vraag af, als het om iets onnozels of sensationeels gaat, waaraan ik mijn tijd niet wil besteden, soms verwijs ik naar een collega, als die van het betreffende onderwerp meer weet dan ik. Het gaat nooit over de middeleeuwen, hoewel de geschiedenis van Griekenland en Cyprus in die tijd bijzonder interessant is.
Waarom zou ik als kenner van het moderne Griekenland en Cyprus een boek lezen over de geschiedenis van Holland in de elfde en twaalfde eeuw? Het antwoord is eenvoudig, maar frustrerend: omdat het mij mateloos interesseert. Het frustrerende is, en daar zullen veel collega historici het mee eens zijn, dat geschiedenis als wetenschap zo rijk is, zo'n schatkamer vol onderwerpen die interessant zijn, dat je nooit het hele vakgebied kunt bestrijken, laat staan beheersen. Je ontkomt eigenlijk niet aan specialiseren, hoe graag je ook een generalist wilt zijn. Je staat altijd voor de vraag: wil ik veel weten van weinig, of wil ik weinig weten van veel?
Zelfs op het terrein van je specialisatie kun je niet alles lezen en bijhouden. Ik heb mij laten vertellen dat er over Napoleon alleen al zo om en nabij de anderhalf miljoen publicaties zijn verschenen. Geen Napoleondeskundige die die allemaal bij leven kan lezen. Ik ga met rode koontjes verder in het boek van Henk 't Jong, tussendoor doe ik onderzoek naar Dordrecht in de tijd van de Patriotten, een oude liefde. Ook verdiep ik mij in de kunstgeschiedenis, verslind ik de ene schrijversbiografie na de andere, bereid ik historische lezingen voor (wanneer leer ik eens 'nee' te zeggen?) en houd ik mijn specialisatie bij. Soms is het wat veel, soms dreig je even tureluurs te worden, maar wat is het ondanks dat alles heerlijk om je in het verleden te verdiepen en weg te zijn van die schretterige, hijgerige en opgefokte waan van de dag.
Foto: Olympia Vrakopoulou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten