Hij vindt dat het niet meezit. Het is 'Stoptober', een idioot woord, uitgevonden door een infantiele grapjas die iets tegen het roken wil doen. Hij rookt al lang niet meer, maar denkt instinctief: 'Rot op met je gezeik, plofkop!' Het lijkt te werken: Scotch the Band en De Dijk stoppen. Niet met roken, maar als band. Hij ervaart dat als een verlies. Er zijn maar een paar middelen tegen de melancholie: een Irish reel, klezmer of Scotch, maar het krachtigste is Scotch. Hij begrijpt die jongens wel. Na tweeëntwintig jaar wil je weleens wat anders, ze zijn tenslotte bijna van middelbare leeftijd.
Als hij rustig wil werken, maar niet in het gezoem van stilte, luistert hij naar De Dijk. Twaalf jaar geleden heeft hij Huub van der Lubbe een keer ontmoet, bij Dichters in de Prinsentuin. Hij leek er verlegen mee te worden aangekondigd als 'dichter', wat hij volgens Warnaar ten voeten uit is. Hij herinnert zich een barmeisje dat erg zenuwachtig werd van hun gezelschap. Hij herinnert zich vooral café Wolthoorn & Co., waar Jean Pierre Rawie een vaste stoel heeft. Zover heeft hij het in zijn stamcafé nog niet geschopt.
Het voelt alsof zijn wereld afbrokkelt. Al dat gestop, vriendinnen die teleurstellen, niet meer bellen, niet meer appen, vrienden die naar ongure streken verhuizen; ziek worden op een Grieks eiland waar een tandarts de honneurs waarneemt als de dokter 'aan de overkant is'. De overkant, denkt hij, als het definitief stopt, dan ga je naar de overkant.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten