Ik zit op
het balkon van het Schrijfhuis, want de herfst heeft het nog steeds
niet helemaal gewonnen van de zomer. Het is 6 november. Op 7 november
2009 was ik hoog in het Pindosgebergte, bij een nichtje. Er waren
lokale verkiezingen en hoewel nichtje en haar man hun hele leven al
in Thessaloniki wonen, stemmen ze in het dorp van haar vader. Die dag
was het, hoog in de bergen dus, nog twintig graden. Er wordt algemeen
gestaakt. Voor de zoveelste keer, maar ik merk er weinig van. Op de
school in de straat wordt gewoon lesgegeven, nu en dan komt er toch
een bus aan de halte en ik zie zelfs een enkele taxi. Taxichauffeurs
staan meestal vooraan als het om staken gaat.
Op 7
november 2009 won de Pasok de verkiezingen. De economische crisis was
maar net aan de horizon verschenen. 'Eiparchei chrima,' er is geld,
riep partijleider Georgos Papandreou. Hij bleek zich ernstig te
vergissen. Zojuist heb ik op Radio 1 aan de strenge journalist Sven
Kockelmann uitgelegd waarom de Griekse ziekenfondsen zonder geld
zitten en ook dat wie geen werk heeft, en daarom niet is verzekerd,
het risico loopt bij ernstige ziekte door een gebrek aan pecunia dood
te gaan. Tenzij familie of vrienden financieel kunnen bijspringen.
'Eiparchei chrima,' het klonk geruststellend.
Ik merk pas
iets van de staking als de ambtenaren van het elektriciteitsbedrijf
hun dreigement uitvoeren om de stroom te onderbreken. Daarvoor heb ik
kaarsen in huis en een primus om het visje te bakken dat nog in de
diepvries ligt. Of het zover komt moet blijken. De beambten van het
elektriek hebben vaak een vrouw thuis die elektrisch kookt, die een
visje in de diepvries heeft en een stel pubers die altijd en overal
op Facebook willen. Een verloren generatie, zo wordt gevreesd, die
niet anders doet dan continue de toetsen van de mobiele telefoon of
de iPad bespelen. In Nederland heb je ook zulke pubers. Soms zitten
ze al knopjes drukkend op de fiets en als ze dan tegen iemand
aanrijden, heeft die iemand het gedaan.
Wie wel
staken en al bijna een week, zijn de journalisten van de
staatsomroep. Zij zijn nogal bedreven in het onder de pet houden van
allerlei zaken die hun broodheren liever niet in de media zien, maar
een enkele keer springt iemand uit de band. Twee zelfs, dit keer, van
het actualiteitenprogramma dat in de ochtend door NET, het Griekse
Nederland 2, wordt uitgezonden. Zij stelden het geweld bij de politie
en beschuldigingen van martelpraktijken door deze beschermers van
democratie en mensenrechten aan de orde. Dat betekende ontslag op
staande voet. Daar wordt nu tegen gestaakt en dat lijkt redelijk,
maar ondertussen blijft het land verstoken van nieuws. Gecensureerd
nieuws, maar toch nieuws. Als nieuwsbron blijven de commerciële
stations over, maar daar loopt men geheel aan de leiband van de
zakelijke belangen van de eigenaar(s). Ik kijk er zelden naar.
Meestal bestaat zo'n actualiteitenprogramma uit een vier- of zestal
venstertjes in het beeldscherm, van waaruit een aantal mensen elkaar
beschreeuwt, zonder veel naar elkaar te luisteren. Ik laat het
zonnescherm verder neer en bedenk hoe rustgevend de wereld is zonder
de waan van de dag.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten