Ik fiets
naar het stadskantoor, want mijn ID-kaart is bijna verlopen. Ik heb
een afspraak, dus ik hoef nauwelijks te wachten tot ik word geholpen
door een vriendelijke ambtenaar. Wij Dordtenaren klagen graag. Er
moet wat in de bodem van ons eiland zitten, iets zuurs, dat van tijd
tot tijd opborrelt. Wij ademen dat in en iets ervan blijft in ons
hangen. De gemeente is een dankbaar onderwerp om over te klagen, want
in zo'n grote organisatie gaat altijd wel iets fout. Je kunt ook niet
in alles je zin krijgen en dan is het prettig om in de vorm van de
gemeente een kop van Jut bij de hand te hebben. Soms worden er ook
minder snuggere beslissingen genomen, waarvan de negatieve gevolgen
voorspelbaar zijn. Het gedoe rond de coffeeshops bijvoorbeeld. Ga je
aan de verkoop daar allerlei beperkingen stellen, dan verplaatst de
handel zich naar de straat. Je hoeft geen doctorandus in de hogere
wiskunde te zijn om dat te kunnen voorzien.
Ambtenaren
vormen de bestuurlijke ruggengraat van de gemeente. Dordrecht staat
al decennia lang te boek als bestuurlijk niet sterk, maar aan de
ambtenaren in de stadswinkel zal dat niet liggen. Ik word er altijd
correct, voorkomend en vriendelijk behandeld. Ook vandaag. Daarom
verberg ik mijn ergernis over de vingerafdrukken die moeten worden
gemaakt. Het afdwingen van vingerafdrukken om een ID-kaart te
verkrijgen is een methode die hoort bij een politiestaat, niet bij
een vrijheidlievende democratie. Het is landelijk beleid, de aardige
jongeman aan de andere kant van de balie kan er ook niets aan doen,
daarom leg ik braaf mijn vingers op een minuscuul glazen doosje om de
afdrukken te laten scannen. Wordt dat glaasje wel steeds
schoongemaakt, vraag ik mij af. Anders moet het toch vol zitten met
vingerafdrukken van eerdere aanvragers? Ik heb geen idee, maar die
gedachte stelt enigszins gerust. Enigszins.
Als ik het
zenuwcentrum van de gemeente verlaat, schijnt de zon. Dan ziet
Dordrecht er ineens een stuk aantrekkelijker uit. Zoals een glimlach
de zuurgraad van de mens drastisch verlaagt. Ik raak in een goede
stemming, tot ik op de Transvaalstraat stuit op een wegafsluiting. Er
moet alweer gegraven, of in dit geval geboord worden. Net nu we
dachten voor lange tijd te zijn verlost van alle ellende en overlast
door de werkzaamheden rond het station. Het zal wel een noodzakelijk
kwaad zijn, maar ik merk dat er weer iets zuurs begint op te
borrelen.
©Kees
Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten