Ik
ben hopeloos in het onthouden van namen. Heb ik van kinds af aan al
gehad. Zoiets is niet handig als je veel onder de mensen komt en
zeker niet als je in het onderwijs werkt, wat ik een tijdje heb
gedaan. Ik behielp mij met een plattegrond van de klas, waarop ik
alle namen invulde, maar ik was voor een zekere mate van
vrijheid-blijheid en dat betekende dat de leerlingen na enige tijd
mochten gaan zitten waar ze wilden. Dan riep ik Mien tegen Kimberley
en Henkie tegen Wesley. 'Ze moesten jullie een nummer geven,'
mopperde ik als er protesten kwamen, 'die kan ik wél
onthouden.'
In
de jaren 1968-1970, net na de late middeleeuwen, vree ik met een
meisje uit een gehucht nabij Liverpool. Ik ken nog steeds haar
telefoonnummer uit het hoofd: 00443272071. Een oud nummer, want later
heeft de Britse telefoondienst haar aansluitingen met een hele reeks
cijfers uitgebreid, dus bellen is zinloos.
Het
geheugen is een mysterieus en buitengewoon onbetrouwbaar fenomeen.
Een paar jaar geleden werd ik heftig omhelsd door een oud-leerlinge,
die mij na jaren op straat tegenkwam. Een heel verhaal: geëmigreerd,
gepromoveerd, aan de zwier met een verkeerde man, maar toch weer op
de pootjes terechtgekomen en van haar schreden teruggekeerd. Nadat ze
was uitverteld en afscheid had genomen, vroeg ik mij af met wie ik in
's hemelsnaam nu weer had staan praten. Een naam vragen doe ik
zelden, dat is mijn eer te na. Ik herinnerde mij nog wel de plaats
waar ze meestal zat in VWO 6, dat ik haar buitengewoon aantrekkelijk
vond en weleens de pest in had dat ik vanwege de professionaliteit en
de wet mijn handen thuis moest houden. De omhelzing kwam een beetje
te laat, maar daaraan wen je als je op zekere, gevorderde leeftijd
raakt.
Foto:
auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten