Toekomst

Ik sta aan de oever van de Mersey, die zich nabij de monding verbreedt tot hij voorbij New Brighton oplost in de Ierse Zee. Het is juli, maar het lijkt herfst. Een felle noordwestenwind, wolkenvelden, soms even de zon, maar dan weer een korte, striemende regenbui. Ik herinner mij het Engeland van de lange, warme zomers, terwijl ik in het oosten de schittering zie van de opslagtanks bij Ellesmere Port. Van zachte zomeravonden waarop ik hand in hand met Wendy L. door de lanen rond Hooton wandelde, die achter de donkere contouren liggen van Birkenhead, aan de overkant van de rivier.

We waren kinderen, kinderen met een toekomst. Van de hare weet ik niets. Alle contact verloren en misschien is dat maar goed ook, als ik zie wat de tijd met ons heeft gedaan. Geen spoor meer van het haar dat tot mijn schouders hing en met dat embonpoint heb ik wel wat weg van Mr. Pickwick. Laat alsjeblieft dat droommeisje mijn herinnering blijven, met die prachtige, lange benen en gulzige mond. Het weekeinde voor ik terug moest naar Nederland zou ze zich aan mij geven, maar de natuur greep in en de hoofdpijn was niet gespeeld.

Ik loop naar het monument voor de zeelieden die omkwamen in de Battle of the Atlantic. Herdenkingsplaquetten uit verschillende landen, ook van de Nederlandse marine en koopvaardij. Op de conferentie waar ik net vandaan kom, trok ik 's avonds op met George, eenennegentig, stoer als een eik en vol verhalen over de oorlog, waarin hij als achttienjarige werd meegesleurd. Bij het afscheid zeiden wij overtuigd 'tot volgend jaar.' Wij blijven kinderen met een toekomst.

Foto: auteur