'Als ik ergens een hekel aan heb', zegt hij tegen de jonge vrouw die op bezoek is, 'zijn het de donkere dagen voor Kerst'. Ze werkt aan een boek en wil zijn raad. Hij geeft haar het manuscript terug met veel rood. Eens een schoolmeester, altijd een schoolmeester. Haar verhaal zit uitstekend in elkaar, maar aan spelling en grammatica wordt in het onderwijs niet veel meer gedaan.
Als ze afscheid neemt, vraagt hij zich af of hij haar zal terugzien. 'Je bent hier altijd welkom', zegt hij, maar hij weet hoe gemakkelijk iets kan verdampen. Hij komt soms namen tegen in oude dagboeken, waarbij hij zich niemand meer kan voorstellen. 'So much for oral history', mompelt hij. Hij kijkt haar na, terwijl ze zich kwiek de straat uit rept. Ze is goedlachs en ze rookt. Kwaliteiten die hij in een vrouw wel kan waarderen.
Het loopt tegen het eind van de middag. Hij voelt, zoals iedere dag, het coronachagrijn opkomen. Hij wil naar de kroeg, maar het Regiem, met zijn Maatregelen. Dan maar een wandeling. Onder het staalgrijze wolkendek sjokt hij de stad in. Richting café, wie weet komt hij een andere stamgast tegen. Bij de kroeg keert hij om. De straatlantarens floepen aan. Nog zes weken tot de Kerst, denkt hij. De duisternis is vroeg dit jaar.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten