Hij begrijpt alle opwinding over het winterweer wel. Sinds de uitbraak van de coronapaniek kan er weinig meer in de samenleving en dus is elk verzetje welkom. Bovendien wekken vorst en sneeuw in de mens altijd enige opwinding. Het speelse komt boven. Schaatsen is een soort lopen over water, iets dat risico meebrengt, een aanvaardbaar risico. Je breekt hooguit een been of een pols. Slechts een geringe minderheid breekt de nek of verdrinkt in een wak. Je kunt je met een zekere gerustheid in het avontuur storten. Kom je in zo'n wak terecht en overleef je het niet, dan heb je dezelfde domme pech als wanneer je aan corona sterft, maar het leidt niet tot verkramping van de maatschappij.
Hij bekijkt foto's uit een album van zijn moeder. De jaren dertig, ook een tijd van crisis, maar zijn moeder zwiert vrolijk met haar zussen over de ijsbaan. Iedereen reed op zogenaamde Friese doorlopers. Schaatsen die je met linnen banden moest vastmaken. Als kind heeft hij erop leren schaatsen, op de sloot achter het huis, eerst achter een oude keukenstoel, later 'los', daarna mocht hij met vriendjes naar de ijsbaan.
De sneeuw heeft het land verlamd. Geen treinen, nauwelijks verkeer, alle coronatestlocaties gesloten. Morgen komen 'de nieuwe coronacijfers': geen besmettingen geconstateerd. Eindelijk van dat kutvirus af, bedenkt hij tevreden.
Foto: archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten