'Welsh rabbit'

Welsh rarebit, een gerecht met kaassaus op geroosterd brood, werd door ons onvermijdelijk verbasterd tot 'Welsh rabbit.' Als wij de zomervakantie doorbrachten in Newton-le-Willows werd het soms door tante Ann gemaakt bij wijze van traktatie. In Nederland aten we het nooit, al is het eenvoudig te bereiden. Soms is voedsel strikt landgebonden. Dat gold niet voor patat. Patat aten we overal, maar toch verschillend. In Engeland gooiden wij er azijn overheen en als je het haalde bij de friteszaak in de Highstreet, at je het uit een krant met een inlegvel van vetvrij papier. Op het Vrieseplein in Dordt, bij ons om de hoek, kon je er mayonaise, mosterd of piccalilly bij krijgen, maar wel voor een stuiver meer. Later begreep ik dat dat een significant cultuurverschil was.

Ik moest daaraan denken toen onlangs in een Dordtse café waar ik weleens kom de jenever plots op was. De jeneverdrinkers stonden droog totdat de wekelijkse bestelling een paar dagen later binnenkwam. In mijn Griekse stamcafé was op een keer de tsipouro op. De kroegbaas vroeg ons een ogenblik geduld, liep naar het einde van de straat en leende een fles bij een collega. Ook hier is sprake van een significant cultuurverschil.

'Welsh rabbit' at ik lang geleden voor het laatst in een snackbar in Caernavon. Het was kort na de inhuldiging van de Prince of Wales. Het kasteel was nog versierd. Van een van de torens wapperde de vlag van Wales, waarvan de rode draak mooi kleurde bij het haar van het vriendinnetje waarmee ik op stap was. Een deel van de Welshmen was misschien niet blij met hun Engelse prins. Ik bestelde Welsh rarebit, maar de uitbater deed provocerend of hij mijn Engels niet verstond. Ik moest maar Welsh leren. Met mijn aardigste gezicht deed ik mijn bestelling in het Nederlands. De man vroeg waar ik vandaan kwam en veranderde daarop in een vriendelijke gastheer. Geen cultuurverschil, maar nationalisme. Nationalisme is een destructief sentiment, daar weten ze in voormalig Joegoslavië over mee te praten.

Een paar jaar later, in 1974, had ik een andere ervaring in Wales. Met een paar vrienden kampeerde ik in Llangollen. Het was in de tijd dat de Grootbritse horeca tussen drie en zes 's middags verplicht sloot. Dat was ook het geval op de dag van de WK-finale tussen Nederland en Duitsland. Bovendien was het zondag en in Llangollen heerste ook nog eens de zondagsrust. Wij wilden die wedstrijd heel graag zien. Wat te doen? We stapten met ons probleem naar de plaatselijke politie. Een begripvolle bobby nam ons mee naar een snackbar, belde aan en legde uit wat er aan de hand was. We werden binnengelaten, de televisie ging aan en we werden ruim voorzien van frisdrank en chips. Daarna verdween de uitbater naar zijn woning boven de zaak. Na de onterechte nederlaag kwam hij aangedaan naar beneden. Dit had hij zijn gasten niet gegund. We mochten onder geen beding betalen. Wij zijn nog een paar dagen in Llangollen gebleven, maar of wij er ook 'Welsh rabbit' hebben gegeten kan ik mij niet meer herinneren.