Leeuwenkuil

Ik zit op het balkon van mijn Griekse stamcafé te genieten van de zwoele zomeravond. Het balkon biedt uitzicht op de overblijfselen van het paleis van keizer Galerius, die begin vierde eeuw in Thessaloniki resideerde. Hij liet daar een nog steeds bestaande triomfboog oprichten en bouwde dit paleiscomplex. Het opgravingsterrein is keurig aangeharkt, de resten van het paleis zijn tot een meter of twee in de hoogte mooi geconserveerd, er is een entree en overal staan borden met uitleg, geplaatst door de in Griekenland oppermachtige Archeologische Dienst. Geen toerist heeft er nog een voet gezet. Het terrein is het domein van een kattenfamilie die zich, gezien het aantal jonge dieren, wellustig voortplant. Aan de andere kant van de ruïnes druist het Navarinoplein, waar de cafés ondanks de economische crisis vol zitten met studenten, die uren doorbrengen op één koffie of een enkel glas bier. Dat vindt men in Griekenland geen probleem. Een verschil met Duitsland. Lang geleden, toen Stella op het Griekse consulaat in Düsseldorf werkte, had ik een Duits stamcafé, waar het oergezellig was, maar zodra je glas leeg dreigde te raken kwam een opdringerig meisje vragen of je nog iets beliefde.

Meestal leeft de kattenfamilie in harmonie, maar soms ontstaat er ruzie, wat zich uit in onaangenaam krakeel. Ik vroeg Y., uitbater van mijn stamkroeg, waarom het terrein gesloten blijft voor bezoekers. Hij heeft het nagevraagd. Er blijkt een tekort aan suppoosten te zijn. In dit land, waar de werkloosheid nu bijna een kwart van de beroepsbevolking treft, is kennelijk geen geld te vinden om een paar ongeschoolden van tien tot twee achter een kassa te laten chagrijnen. Y. vertelde dat zijn suggestie om studenten archeologie in te zetten ('voor een paar zakcenten en ze kunnen nog iets uitleggen ook') op een boze reactie van een vakbondsman stuitte.

Galerius zou ongetwijfeld raad hebben geweten, desnoods 'met zachte dwang.' De kattenfamilie is weer tot rust gekomen. Met de indringer of een brutale, jongste zoon, lijkt te zijn afgerekend. Ik moet ineens denken aan het bijbelse verhaal van Daniël in de leeuwenkuil. Die werd daar op oudtestamentische wijze 'uit opgetrokken' en bleek geheel ongedeerd te zijn, door het ingrijpen van de liefhebbende, wrekende god van de christenen. Of Galerius er een leeuwenkuil op nahield, weet ik niet, maar het zou me niets verbazen. Vergeleken bij de oude Grieken waren de Romeinen akelig wreed en bloeddorstig, al heb ik een zwak voor hun orgieën. Wat dat betreft is de familie Kat een waardige opvolger, al is hun aangeharkt domicilie allesbehalve een leeuwenkuil.