VWO-meisje

Vandaag, 28 juli, is het tweeëntwintig jaar geleden dat Stella en ik trouwden. Twee dagen na haar verjaardag. Het was een bloedhete dag in Thessaloniki, maar wij trouwden pas om acht uur 's avonds, zodat het al ietsje aan het afkoelen was. Daarna was er feest, in een partycentrum op de heuvel boven de stad. Het was zo'n heerlijke, zwoele avond waaraan nooit een einde zou moeten komen, maar dat einde kwam onverbiddelijk. Wat volgde was een gelukkig huwelijk. Nee, geen kinderen, maar vruchtbaar in scheppende zin. De boeken en bloemlezingen die wij publiceerden, onze vertalingen, gedichten en verhalen. Op de dag dat ik hoorde dat mijn eerste literaire dagboek en mijn verhalenbundel IJzeren logica zouden worden gepubliceerd, werd vastgesteld dat Stella ongeneeslijk ziek was. Drie maanden later overleed zij. Op tweede kerstdag. Sindsdien schrijf ik kerst met een kleine letter.

Na een week warm zomerweer betrok gisteren in de vooravond de lucht. Het weer begon om te slaan. Wat de radio 'enkele buien' noemde, werd urenlange regen. We zaten met een ploegje op het terras van poffertjessalon Visser. Sommige mensen noemen het hardnekkig 'Vissers'. Mensen die niet weten dat de 's op het raam een tweede naamval is. De lucht werd almaar donkerder, net als de eurocrisis. Iemand vertelde dat zijn vrouw hem na zevenentwintig jaar heeft verlaten. 'Ze is op zichzelf gaan wonen. Ik zal jullie het verhaal besparen, maar er is geen ander in het spel.' Dat laatste zei hij tamelijk nadrukkelijk. Daarna nam hij er nog maar een. Toen de eerste druppels begonnen te vallen, schoven we dichter bij elkaar, onder de zonwering. Een jong stel kwam erbij. Een stel met trouwplannen, want samenwonen vinden ze niet echt. De jongen vertelde van een buurman, leraar op een Rotterdamse school, die een verhouding begon met een zeventienjarige VWO-leerlinge. 'Die vent is al in de dertig,' riep hij verontwaardigd, toen ik zei het probleem niet zo te zien. Zeventien jaar, dan ben je geen kind meer en geef de leraren en leerlingen de kost die heel gelukkig met elkaar zijn geworden. Sommigen hielden het wel zeventwintig jaar met elkaar uit. Ik herinner mij op de MULO een leraar boekhouden en een meisje uit de derde. Dat meisje ging haar school wel ergens anders afmaken. Daarna zijn ze getrouwd, met veel klasgenoten op de bruiloft. 'Ja, hij is ook nog eens getrouwd,' voegde het meisje er met een verontwaardigde blik aan toe. 'Tja,' zei ik, 'getrouwd, wat kan dat meisje daar aan doen?'

De in de steek gelaten stamgast nam er nog maar een. Ik stak een pijp op en dacht aan die warme avond in 1990. Het jonge stel verlegde het gesprek naar vaste contracten en een koophuis. Een VWO-meisje in een heel kort rokje fietste hard door de regen voorbij. We keken haar allemaal na.