Twee januari

De eerste 'normale' dag na de jaarwisseling. Heel af en toe komt een bleke zon tevoorschijn. Het is koud, maar de radio roept over 'te warm voor de tijd van het jaar.' De nieuwslezeres had het vanmorgen op Radio 1 over 'de Groninger commissaris Max van der Stoel.' Het bulletin zal wel zijn geschreven door een stagiair zonder geschiedenis in het pakket. Of juist wel, maar nog met een kater van oud en nieuw.

Ik zet mijn fiets voor de sigarenboer, waar ik zo moet inslaan, maar eerst steek ik het plein over naar de supermarkt. Gezien de slechte naam van het plein valt de rommel, die is achtergebleven na de vuurwerkoorlog, mee. Links staat mijn oude, lagere school. Nog steeds leeg, maar weer niet afgebrand. Ook geen enkele capuchonpuber met achtergehouden rotjes. Wel naast de ingang van de winkel de Bulgaarse accordeonist met de onuitsprekelijke naam en de brede glimlach. Hij is in al die jaren een onmisbaar deel van het straatmeubilair geworden. Hij speelt goed en is nooit te beroerd iemand met een zware lading boodschappen even te hulp te schieten.

Het is druk in de super. Overal trainingsbroeken en ballonachtige vrouwen in gewatteerde jacks. Voor mij bij de kassa twee onderwereldjongens. Als ze aan de beurt zijn grappen ze met de meer dan middelbare caissière en blijken het vriendelijke jongemannen. Dit plein wil weleens vertroebelend op je oordeel werken. Hier is de karigheid van de jaren vijftig nooit helemaal opgetrokken, ook al verkoopt de snackbar, nauwelijks het stadium van de stacaravan ontgroeid, tegenwoordig kapsalons. Wat een kapsalon is, wil ik niet weten, ik leef nog met het patatje met van 25 cent bij onderbuurman Bart de Groot, die een kraam had op de Vest, zo'n beetje waar nu de ijssalon van La Venezia is. Ik geef de muzikant met de onuitsprekelijke naam wat ik bij ieder bezoek geef. Wij wensen elkaar gelukkig nieuwjaar.

Bij de sigarenboer hebben ze mij gezien in het jaaroverzicht van iDordt-tv. De sigarenboer ligt centraal aan het plein. Daar zien en horen ze alles. Ik constateer dat de tabak opnieuw duurder is geworden, maar de pijp moet roken. Dan maar bezuinigen op de pindakaas. Ik blijf mijn sigarenboer trouw. Kees Buddingh' kocht er ook zijn pijptabak en sigaren. Bij de vader van. Ik hoop het tot de zoon van vol te houden.

Een meneer uit een van de overzeese gebiedsdelen houdt galant de deur voor mij open. Wij wensen elkaar alle goeds voor het nieuwe jaar. Ik stap op de fiets. De zon komt even krachtig en bemoedigend tussen de wolken door. Recht in mijn ogen. Ik kan nog net een paaltje ontwijken dat ineens naast mij uit de grond schiet.

©Kees Klok