Verkiezingen

Verkiezingstijd. Dat is de tijd waarin politici kunstjes vertonen. De tijd waarop ons van alles wordt beloofd, dat later niet allemaal is waar te maken, want we leven in een coalitiedemocratie. Om te regeren moet er water in de wijn worden gedaan. Iets dat volkomen logisch is, dat iedereen met een gemiddeld verstand begrijpt. Daarom is het zo vreemd dat allerlei politici blijven denken dat we er wel weer in zullen trappen. Ik hoor Mark Rutte nog roepen dat we er duizend euro bij zouden krijgen, een belofte waarvan iedereen, behalve een enkele half benevelde sukkel aan de stamtafel in de kroeg, begreep dat het lulkoek was. Lulkoek uit de mond van een premier die is afgestudeerd in de geschiedenis en wekelijks een paar uurtjes maatschappijleer geeft. Ach, er wordt wel meer geroepen. Meneer Krol van 50+, een partij waar ik alleen al nooit op zal stemmen omdat ik mij structureel 23 voel, ondanks dat geboortejaar op mijn ID-kaart. Krol kraait dat de AOW-leeftijd terug kan naar 65 jaar en dat dat niks extra hoeft te kosten. Dan moet het maandbedrag wel omlaag. Dat vergeet Krol mee te kraaien. Hij denkt zeker dat we allemaal gekke Henkie zijn.

Ik moet soms even lachen om die verkiezingscampagne. Zo'n Wilders, die elk debat afzegt. Hij vindt het niet leuk, hij heeft er geen zin in, hij wil niks te maken hebben met de linkse elite, alsof hij met zijn rattenvangers-van-Hamelen-clubje geen elite zou zijn. En zo lopen er wel meer vreemde figuren rond. Neem die twee trekpoppen van de Turkse president, die DENK-broeders, met hun achterlijke uitspraak over artsen, die allochtonen eerder zouden laten doodgaan dan autochtonen. Vergeef me de terminologie, als ik 'iemand met een migratieachtergrond' hoor, moet ik denken aan mijn bet-bet-overgrootvader, die in de zeventiende eeuw uit het Rijnland kwam om te gaan trompetteren in het leger van de prins. Dan is er nog Jan Roos, de vleesgeworden onbeschoftheid, die nu ineens hoog opgeeft over normen en waarden. Daar is een woord voor dat Roos waarschijnlijk niet eens kan spellen: hypocrisie. Je hebt ook nog een zekere Baudet en een Jan Dijkgraaf, Roos zijn broeder in het kwaad bij het cultiveren van de onbeschoftheid. Het zijn carnavalsfiguren die we na een paar dagen rollebollen met de dansmariekes maar niet meer serieus moeten nemen.

Ondanks een milde glimlach nu en dan of een lichte ergernis, laat ik een groot deel van het campagnegedoe langs mij heen gaan. Ik heb betere dingen te doen dan debatten aan te horen of het geschetter in de sociale media te volgen. Begrijp me goed, dat is niet uit gebrek aan belangstelling. Ik weet echt wel wat er speelt. Ik lees kranten, opinieweekbladen en luister dagelijks uren naar de radio, meestal NPO1, maar ik ben geen zwevende kiezer die nog niet weet op wie hij stemmen gaat. Dat wist ik al sinds het verraad van Samsom, vier jaar geleden, toen ik voor de PvdA koos om de afbraak van de sociale zekerheid een halt toe te roepen. Nou, dát heb ik geweten.

Foto: Kees Klok