Mariska

De soms even iets hese, maar nog altijd inspirerende altstem van Mariska Veres komt uit de laptop. Buiten schijnt een waterige winterzon, na een nacht regen. Achter de flats aan de overkant van het plantsoen gloort de Olympus, zo helder is het vanmorgen. Alsof de regen de nevel rond de godenberg heeft weggespoeld. Mariska Veres was mijn godin. Van welke tienerjongen niet? Send me a postcard darling....I wanne be your woman.... Er dreigt nostalgie. Mariska, our Venus, onze Aphrodite. Ik zie haar op een schelp de baai in drijven, slechts gehuld in haar lange, zwarte haar. Fonkelende, donkere ogen, die heerlijke stem.

Onze aardrijkskundeleraar aan de havo-top van de Dordtse Pedagogische Akademie kwam uit Voorburg en speelde viool. Het was een deftig ogende man, een Haags heertje. Zo voornaam dat je automatisch meneer tegen hem zei, in plaats van hem met zijn voornaam aan te spreken, zoals bij andere leraren. Voornamen waren eind jaren '60 gewoon, in ieder geval bij ons op school. Zijn deftigheid was misschien een pose, hij was ook een droogkomiek. Door zijn manier van vertellen kregen termen als u-dalen, eindmorenen, akkermaalshout, puinwaaier, perm, jura, stuwwal en cuesta-landschap, om maar wat te noemen, voor mijn gevoel net iets meer dan alleen een vaktechnische betekenis. Misschien school diep in de man een dichter. Soms speelde hij aan het einde van een lesuur een stukje viool. Op een keer vertelde hij na zo'n muzikaal einde dat hij bevriend was met de vader van Mariska Veres. Have you ever been restless in your bed.... Eén handdruk verwijderd van mijn godin! Een tijdlang wilde ik aardrijkskunde gaan studeren. Misschien moest ik mijn gitaar voor een viool verruilen.

Het werd uiteindelijk geschiedenis, na een flinke omweg. Dat vak bracht mij in de buurt van de Olympus, nadat ik Stella had ontmoet op een seminar in de VS. Op haar debuutsingle zong Mariska een lied van Hatzidakis, dat eerder was uitgebracht door Conny Froboess. Of ze meer Grieks heeft gezongen, weet ik niet, haar stem was er zeker geschikt voor. Ik zet Venus nog een keer op. Mariska was een jaar jonger dan Stella en overleed een jaar eerder aan dezelfde ellendige ziekte. Met mijn blik op de Olympus denk ik: wat moet het heerlijk zijn om te geloven dat godinnen niet kunnen sterven.

©Kees Klok