Tot donderdag

Aanstaande donderdag, 13 februari, is het zover. Dan presenteert uitgeverij Liverse deel IV van mijn literair dagboek, Mijn koffers gepakt. Om 17.00u in poffertjessalon Visser aan de Groenmarkt 9 te Dordrecht. Hier nog een allerlaatste voorproefje.

Vrijdag, 19 juni 2009:

Na school op het stadsarchief gesproken met Fatma Topgume* en Emine Osmanoglou over het project over de West-Thraciërs in Alblasserdam. Voor 1 september heb ik hen de eerste versie van mijn historische inleiding beloofd.

Mischa Andriessen, iemand van wie ik nog nooit had gehoord, heeft de C. Buddingh'- prijs gewonnen. Het is hem gegund, maar hoe komt deze jongeman zo ineens uit de lucht vallen?

Ik was om half zes bij Floor, in de tuin met pijp, wijn en oude kaas. Af en toe een praatje met Sara, als het een rustig moment was. Verderop een luidruchtig gezelschap rond Arjen Duinker dat flink zat in te nemen. Op een gegeven ogenblik maakte Martijn Benders, genomineerd voor de Buddingh' - prijs, zich los van het clubje om mij de hand te drukken. Een grote, te harige man met een Brabants accent, die op puberale wijze aankondigde zich te willen bedrinken voor zijn optreden. Hij vroeg gelukkig niet of ik bij de kabaalmakers kwam zitten. Zijn optreden verliep onorthodox: een vriend las zijn gedicht, zelf ging hij in de coulissen staan zingen. Het maakte een nogal gewilde indruk.

In de pauze sprak ik Jos Deuss, die vertelde dat zijn schoonvader, Lou ten Bosch, nog steeds in goede gezondheid verkeert. Ik voelde mij ineens moe en had geen zin meer in Rotterdam, die bouwput met al die lelijke nieuwbouw, en in die vreselijke schouwburg met al die kwekkende mensen. Naar huis gegaan, waar ik nog een lange e-mail aan Annemarie heb geschreven.

De eindexamenuitslag van het VWO, donderdag, was slechter dan verwacht, al zijn al mijn mentorleerlingen gelukkig geslaagd. De uitslag van geschiedenis valt tegen omdat de norm met 0.3 werd verhoogd. We voelen ons een beetje in de teil genomen door het Cito. Eerst een slecht examen produceren met een waardeloos correctiemodel, vervolgens de norm bijstellen en ook nog eens de leraren de schuld geven van het verschil tussen het cijfer van het schoolexamen en dat van het landelijk examen. In het schoolexamen worden heel andere inhouden en vaardigheden getoetst, zoals de aan ons opgedrongen malligheid van 'praktische opdrachten.' Ik verwacht een herexamen van een jongen die er hopeloos voorstaat, die nog nooit een tentamen in één keer heeft gehaald (altijd met een herkansing, waarin we veel te soepel zijn) en die alle adviezen om HAVO te gaan doen in de wind heeft geslagen.

Zaterdag, 20 juni:

Weerdinge

Op het landgoed van Guus en Pita. Gisteren in café De Roos iets te veel De Landtsheerbier op. Nummer 10, de sterke versie, maar het is natuurlijk mooi dat je in dit gehucht met een handjevol inwoners zulk bier kunt krijgen. We borrelden er met een zekere Henk, vage intellectueel, en twee heren van radio Emmen. Guus was onlangs een uur op radio-Emmen over Dickens. In café De Roos komt tegenwoordig een enthousiaste leeskring bij elkaar. Dat zou in Dordt ook moeten lukken, zo'n leeskring, maar dan moet ik dat zelf organiseren en daar heb ik geen zin in. Het huis is verbouwd, met als resultaat een ruim gastenverblijf met eigen stortbad en toilet. Ook met een eigen entree. Uitzicht op het landgoed dat zich vanaf de Hondsrug uitstrekt naar het veen. Daar achter ligt Duitsland, waar Guus zijn bier haalt. De appelbomen staan er pront bij. Gisteren aten we groenten uit eigen tuin.

Met enige tegenzin Dordt verlaten. Door het wisselvallige, kille weer weet je niet wat je wel of niet moet meenemen voor die paar dagen en dus prop je je rolkoffer vol met van alles wat je uiteindelijk niet draagt. Even getwijfeld tussen de auto en de trein. Het is de trein geworden, want dan kon ik onderweg in de brieven van Ida Gerhardt lezen. In Rotterdam miste ik bijna de aansluiting wegens vertraging. Ik had voor de zekerheid een trein eerder uit Dordt moeten nemen. Voor onderweg twee kwartlitertjes rode wijn en brood met oude kaas meegenomen. In Zwolle kocht ik chips voor 0.95 euro, die ik moest betalen met een briefje van twintig. De verkoopster was een akelige, onbeleefde meid, dus het kwam wel te pas.

Zondag, 21 juni:

Weerdinge

Interessant bezoek met de Haarlem Branch aan Veenhuizen. Indrukwekkend, zo'n cellencomplex. Rondgeleid door Ton Vroon (kop als Karl Marx), die er directeur was. Kijkje genomen in 'onder de rode pannen,' de speciale afdeling waar alle zware en/of onhandelbare boeven van Nederland wel een tijdje hebben gezeten. De eenheid is inmiddels buiten gebruik, maar de sfeer is er nog altijd akelig en grimmig. Geen omgeving waarin je zou willen vertoeven, de bajes. Griezelige gedachte dat iedere Nederlander het risico loopt er terecht te komen. Kijk maar naar al die gerechtelijke dwalingen, domme rechercheurs met tunnelvisie, valse beschuldigingen, het bizar functionerende openbaar ministerie. Zaken die gewoon zijn geworden in dit slecht georganiseerde land met zijn hysterische media en heksenwaangevoelige bevolking. Er hoeft maar een vals kreng op school te roepen dat een leraar aan haar tieten heeft gezeten, of die man zit maanden vast, ook al is hij volkomen onschuldig. Ondertussen plundert de buurt zijn huis, nadat ze zijn vrouw en kinderen op de vlucht hebben gejaagd. Het is in veel andere Europese landen geen haar beter, maar je zou verwachten dat een land vol moralistische betuttelaars als Nederland iets meer volwassenheid en beschaving aan de dag legt. Een naïeve verwachting, ik geef het toe.

*In het boek is een verklarende namenlijst opgenomen.

Foto: auteur