Een
zonsondergang boven zee kan mooi zijn, maar verder houd ik er niet
van. Het maakt melancholisch. Het daglicht wijkt voor kunstlicht of
duisternis. Het is afwachten of je de volgende zonsopgang nog haalt.
Het is een confrontatie met waar we allemaal op afstevenen, voor het
gevoel met ongekende snelheid.
Tegen
zonsondergang maak ik een wandeling. Die onderbreek ik bij een café
voor een fiooltje raki. Het is een klein café
met een klein terras. Ik ben er geen vaste gast, maar een enkele keer
ga ik even zitten en kijk ik naar het gedoe om mij heen. Iemand stopt
midden op straat, stapt uit zijn auto en loopt een winkel in. Een
andere automobilist wil er langs. Hij gaat luid claxonneren. De
eerste man sloft onaangedaan naar zijn auto, stapt in en rijdt weg.
Er lopen studenten voorbij en pubers op weg naar bijles. In
Griekenland heeft iedere puber bijles.
Vandaag
heb ik een extra reden om te gaan zitten. Dat is Sanaz. Zij is
restauratie-architect en gaat volgend jaar aan de Politechneio
promoveren. Zij is Perzisch en houdt van dit land. Ze is de taal aan
het leren. Op de taalschool en door haar nieuwe baantje in het café.
Tussen het werk door kletsen we bij. Een architecte van naam die mij
bedient. Het voelt raar.
©Kees
Klok
Foto:
archief auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten