Een gewone dag

Er zijn van die antwoordloze vragen, categorie kip-ei. Een van de bekendste is of het toeval bestaat. Elk antwoord daarop is een vorm van geloof. Het is een vraag die ik niet beantwoord. Ik bezoek de tentoonstelling Een gewone dag van Bas Damme. Bas is de ontwerper van het omslag van mijn eerste verhalenbundel Centre Ville, in 1978 uitgegeven door de Culturele Raad Dordrecht. In die jaren was hij een begenadigd etser, al twijfelde hij voortdurend aan zijn werk. Zozeer, dat hij op een gegeven ogenblik stopte.

Een paar weken geleden zette ik het ontwerp-omslag van mijn in augustus te verschijnen boek Het is er niet van gekomen op Facebook. De ondertitel luidt: Vijftig brieven aan Stella. Brieven die ik zeven jaar na haar overlijden schreef, want nog steeds is er dat innige contact, dat we samen koesterden. Er kwam een reactie van Bas. Binnenkort had hij een tentoonstelling, met vijftig tekeningen en etsen, een beeldend verslag van zijn leven met Nicole. Zij overleed in 2013, net als Stella aan kanker.

Na de opening bezoek ik de tentoonstelling opnieuw, nu op een tijdstip dat ik alleen ben. De aanwezigheid van anderen zou me storen. Het werk raakt me diep in mijn ziel, zo getuigt het van de verbondenheid van Bas met Nicole. Zoveel zuivere emotie en schoonheid. Ik kan er nauwelijks van loskomen, tot een man nogal luidruchtig de zaal betreedt. Nooit eerder verliet ik een tentoonstelling met tranen in mijn ogen.

Een gewone dag is nog te zien tot en met 26 juli in Pictura, Voorstraat 190/192 Dordrecht op woensdag tot en met zondag van 13 tot 17u.