Omdat
Visser wegens vakantie gesloten is, zitten we met enige regelmaat op
het terras van Stadcafé
Rijke op het Scheffersplein. Het kan er weleens hinderlijk waaien,
maar daar kan de kroegbaas niets aan doen. Bij Visser heb je minder
last van de wind, maar daar is het gesneuvelde zonnescherm nog niet
vervangen, zodat ik er pas na vieren kan zitten, als de koperen
ploert achter de huizen is verdwenen. De koperen ploert, ik meen mij
te herinneren dat dat een uitdrukking is die in 'ons Indië'
werd gebezigd. 'Ons Indië',
hoewel ik twee jaar na de onafhankelijkheid van Indonesië ben
geboren, was die term in mijn schooljaren nog gemeengoed.
Iedere
keer als wij bij Rijke zitten, verschijnt er rond half vijf, vijf uur
een meneer in een journalistenvest, die uitgebreid begint te
fotograferen, of te filmen, dat weet ik niet, maar hij is altijd
minstens een kwartier in de weer, altijd op dezelfde plaats en altijd
knippend, of filmend in dezelfde richting. Dat suggereert een
verhaal. Wie is die meneer en waarom zijn fascinatie met die plek? Zaterdagmiddag verscheen hij zelfs twee keer om zijn kunstje te doen. Is
het een medewerker van de AIVD, die een potentieel broeinest van
kwaad in de gaten houdt? Is het een kunstenaar die bezig is aan een
serie foto's of films voor een of ander project? Gaat het om
loslopende jongedames in zomerkledij? Is het een bezigheidstherapie
om obsessies uit te bannen?
Ik
kan natuurlijk op hem afstappen en vragen waarom hij daar iedere dag
met zijn camera staat te zwaaien, maar wil ik het antwoord wel horen?
Ik laat hem liever telkens een andere rol spelen in steeds een nieuw
verhaal.
Foto:
Kees Klok
Geen opmerkingen:
Een reactie posten