Ook
van jou moet ik afscheid nemen. Je was hier al voordat ik verscheen,
toen het balkon nog vol planten was. Ik heb je achtentwintig jaar
zien groeien. Pas aan het begin van deze eeuw, kwam je eerste bloem,
die slechts één dag
volop bloeide, zoals alle bloemen die volgden. Ieder jaar steeds maar
één.
Tot gisteren, de dag dat Stella's lievelingsnichtje trouwde. Ineens
had je er vijf, had je al je krachten gebundeld om de dag luister bij
te zetten.
Ik
moet je achterlaten. Ik weet niet hoe lang je hier nog zult wonen.
Dat is niet meer in mijn hand. Ja, het huis blijft in de familie,
maar of die jou zal omarmen, weet ik niet. Ik kan je slechts
aanbevelen, hoe raar dat ook klinkt, maar zo gaat het als een nieuwe
fase in een mensenleven aanbreekt.
Je
hebt gezien hoe Stella jaar op jaar op het balkon, jouw balkon, haar
likeuren maakte. Mij wacht nu het laatste glas in de laatste fles. Je
hebt ons met de seizoenen zien gaan en komen, was tevreden met twee
forse scheuten water in de zomer en eentje als we kwamen met kerst.
Misschien begreep je het niet toen we niet meer samen kwamen, maar je
schonk mij onverstoorbaar jouw eendagsbloem. Afscheid schrijnt.
Verwelkende schoonheid misschien nog meer.
Foto:
Kees Klok
2 opmerkingen:
Wat een prachtig afscheid geeft die plant je, Kees! Vijf bloemen maar liefst, net alsof ook de plant doorheeft dat er een tijdperk ten einde komt.
Sterkte iig met de laatste dingen regelen.
Groetjes,
Mooi symbolisch stuk Kees.Ik hoop dat je inspiratie van je schrijfhuis in koudere
landstreken zal blijven bloeien. Mooi stuk; ik heb erbij zitten janken.
Een reactie posten