Je
komt weleens in van die restaurants waar de gemaakte blijheid van het
personeel afstraalt. Ze doen van alles om het je naar de zin te
maken, maar ondertussen schemert de tegenzin overal doorheen. Die
tegenzin slaat weleens om in regelrechte minachting. Dan zie je ze
denken: 'Weer zo'n eikel die in ons tructje trapt, wedden dat hij een
dikke fooi achterlaat?'
Er
zit een ontzettend dikke man op een kruk aan de bar. Het barmeisje
probeert van tijd tot tijd een plastic glimlach, maar het is
duidelijk dat ze hem net zo lief door de kruk ziet zakken.
Ondertussen bestel ik wijn en pasta. Niet bepaald bevorderlijk om
iets aan mijn mister Pickwick-postuur te verbeteren.
Een
onuitstaanbaar pingelmuziekje vult de ruimte. Het klinkt akelig hol,
want het is een slappe avond. Er zijn maar enkele tafels bezet. Toch
duurt het lang voor mijn simpele gerecht wordt gebracht. In een
soepbord. Ik vraag me af welke idioot dat heeft bedacht. Ik moet het
met onverantwoorde snelheid naar binnen werken. Ik moet mij tijdig
melden bij de radio. Uitzending op locatie. Gelukkig is het gerecht
lauw. Een kok die aan afkoelingsperioden doet, of een ober die even
buiten is gaan roken, wie zal het zeggen? Als ik groet en naar de
locatie loop, trek ik een gemaakt blij gezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten