Hij merkt dat er opvallend veel graspollen tussen zijn planten verschijnen, meer dan allerlei andere, onbestelde flora. Hij vindt dat vreemd. Nergens in de aangrenzende tuinen groeit gras, terwijl dat van de gemeente, langs het fietspad bij de spoorlijn, regelmatig wordt gemaaid, zodat het niet in bloei komt. 'Dat wordt schoffelen', mompelt hij, 'maar dat stellen we nog een dagje uit'.
Hij houdt van de geur van versgemaaid gras. Die doet hem denken aan verre vakanties in Engeland. Achter het huis van zijn oom liep een brandgang en daar achter lagen de allotments. Diepe, smalle stroken land, bedoeld als moestuin. Die van zijn oom had eerst een door bloemen omzoomd gazon, daar achter kwam het deel waar hij aardappels, bonen, sla en andere groenten verbouwde. Daarna begon het pad naar de textielfabriek, die begin jaren zestig al op sterven na dood was.
Voor de fabriek kwam je door een park met een bowling green. Daar was het domein van gepensioneerden. Op de banken bij het clubhuis en het speelveld gingen nog dagelijks de grote oorlogen van mond tot mond. Die van de opa's en die van de vaders. De geur van versgemaaid gras, dat is voor hem terug naar verwachtingsvolle zomerdagen, naar meisjes als Susan, Heather en Oonagh. Naar een bestaan waarin het maar zelden stormde of regende.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten