Na een paar lentedagen is de winter teruggekeerd. Er waait een snerpende wind, loodgrijs hangen de wolken boven de stad. Simon Carmiggelt, over wie regelmatig enigszins zelfgenoegzaam wordt vermeld dat hij 'een vergeten schrijver' zou zijn, noemde dat ooit de calvinistische doem. Zelf vindt hij het een soort zelfmoordweer. Niet dat hij direct een touw en een haak zou halen, maar vrolijk wordt hij er niet van.
Hij zwerft wat over Facebook, die draaikolk van eeuwige verontwaardiging. Hij vindt weinig dat hem boeit. Dan maar Youtube. Daar stuit hij op een filmpje uit Griekenland, van het eiland Ikaria. Een almaar aanzwellende groep jongelui doet een rijdans, de Ikariotikos. Hij ziet het plezier en geniet van de meeslepende muziek. Hij herinnert zich Athene, zomer 2007, een paar maanden voor de dood van zijn vrouw. Ze voelde zich al weken moe en miserabel, maar ze hadden nog geen idee van de sluipmoordenaar in haar maag. Ze aten in een restaurant met een grote tuin, ergens in Plaka. Een bandje zette een dans in, gasten snelden toe, ook zijn vrouw, die door de muziek ineens helemaal opleefde.
Hij speelt het filmpje nogmaals af en maakt zich daarna klaar om naar de supermarkt te lopen. Het ritueel dat zich een paar keer per week herhaalt. De elkaar ontwijkende mensen, het aan en af doen van mondkapjes. Hij vindt ze griezelig, krijgt het er benauwd van en voelt zich een misdadiger in vermomming. En dan nog die, door de alles verlammende coronaterreur geteisterde, droefgeestige stad.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten