Verkeerde handen

Soms heeft het centrum van Dordrecht een bijna magische uitstraling, zoals op deze late avond. Sprookjesachtig bijna. De kop van de Voorstraat, Nederlands langste winkelstraat. Achter mij de mysterieuze, donkere rivier, de begrenzing van ons eiland. Op een of andere manier vind ik het altijd prettig om te vergeten dat we door twee tunnels, drie verkeersbruggen en vijf spoorbruggen met de rest van Nederland zijn verbonden. Als ik de keuze heb, neem ik het pontje naar de overkant, in plaats van de brug. Ik ben, vrees ik, een doorgewinterde eilander. Jammer alleen dat ons mooie eiland te vol en te rommelig is geworden.

Toen ik op de lagere school zat, leerden we dat Dordrecht zestigduizend inwoners had. Nu zijn dat er vijftigduizend meer. Dat heeft veel nieuwbouw opgeleverd, maar weinig architectuur waar we trots op kunnen zijn. Het aantal mooie plekken is niet toegenomen, het eiland is her en der deerlijk beschadigd. Het scheelde weinig of de laatste stukjes groen ten zuiden van de zich almaar oppompende stad waren ook volgebouwd, voornamelijk met villa's voor de beter gesitueerden, want het toenmalige gemeentebestuur dacht dat alle problemen van de stad zouden zijn opgelost als de verdeling tussen lage en hoge inkomens beter in balans was. Onnodige nieuwbouw, want alle cijfers duiden erop dat Dordrecht in het komende decennium gaat krimpen. De meerderheid van de bevolking was niet gediend van de bouwplannen. De partijen die ze er toch door wilden drukken, werden bij de raadsverkiezingen zwaar afgestraft.

Komend voorjaar zijn er weer raadsverkiezingen. Het is raadzaam om waakzaamheid te betrachten en goed op te letten met wat voor plannen de dames en heren gemeentepolitici nu op de proppen komen. Dat niet alleen. Het is even raadzaam goed te kijken naar wat vier jaar geleden is beloofd en wat daar werkelijk van is terechtgekomen. Uiteraard kan geen partij zijn gehele programma waarmaken in coalitieverband, het is geven en nemen. Compromissen sluiten, heet dat, maar dat is wat anders dan de basis van waaruit je politiek bedrijft geheel of grotendeels uit handen geven, om maar wethouder te kunnen spelen. Dat heet je compromitteren. Iemand die daar op landelijk niveau goed in lijkt is Diederik Samson, een man die nota bene bij mij op het raam heeft gehangen voor de laatste kamerverkiezingen. Ik ga het allemaal nauwgezet bekijken en overwegen. Mijn eiland is me te dierbaar om het over te laten in verkeerde handen.

©Kees Klok

Foto: auteur