De dag begint grauw. Een teleurstelling. Gisteren was het lenteachtig zonnig. Hij heeft in de tuin gewerkt. De buren waren ook buiten. Dat schiep een soort gezelligheid. De schutting zorgde voor afstand. Eén meter vijftig. Hij kent iemand die een duimstok bij zich draagt, in geval van twijfel. 's Avonds is hij op familiebezoek gegaan. Vooraf hebben ze gebeld: niet geniest, geen hoestje, allemaal koortsvrij, voldoende zeep in huis? Ze zaten op ruime afstand in een grote woonkamer. In het midden wijn en hapjes. Het gesprek was soms wat bedrukt. De omstandigheden. Onderweg naar huis zag hij een macabere figuur met capuchon op straat.
Hij noteert wat hij vandaag moet doen. Weinig verschil met normaal, hij werkt al tien jaar thuis, maar toch voelt het onwennig. De stamkroeg dicht, de vanzelfsprekende omgang met vrienden verdwenen. Hij weet dat het tijdelijk is, maar niet hoe tijdelijk. De schrijver Patrick Leigh Fermor trok zich soms terug in een klooster om rust te vinden voor het schrijven. Het voelt alsof hij zich ook heeft teruggetrokken in een klooster, een eenmansklooster zonder God.
Voor hij de computer start zet hij koffie. Hij controleert zijn voorraden. Hij komt weinig tekort, maar hij moet toch iets van een excuus hebben om straks de stad in te gaan? De straat op, even het klooster uit.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten