In het dagboek Zingen en creperen van Benno Barnard leest hij: 'Hollandse kinderen zijn het willoze slachtoffer van veertig jaar wereldverbetering op onderwijs, en van een werktuiglijke, materialistische opvatting van kennis'. Warnaar bedenkt dat de jaren die hij in het onderwijs doorbracht vooral een herinnering nalaten aan een voortdurend gevecht tegen een bierkaai van bezuinigingen en kleingeestige omgang met zijn vak, geschiedenis.
Van een oud-student hoorde hij dat aan de school waaraan hij het grootste deel van zijn onderwijsloopbaan lesgaf, nu nog slechts één uur geschiedenis wordt gegeven in de onderbouw en in de bovenbouw twee. In die bovenbouw krijgt nog maar een deel van de leerlingen het vak, het zit slechts in twee van de vier 'profielen'.
'Geen wonder', denkt hij, 'dat de mensen, vooral de jongere generaties, nauwelijks meer weet hebben van het verleden'. Hij vindt dat zorgwekkend. 'Wie nooit in dwang heeft geleefd voelt de vrijheid niet', schrijft Fernando Pessoa in Het boek der rusteloosheid. De Hollandse kinderen van Barnard groeiden op in relatieve luxe en in ieder geval zonder dwang. Zoals tam gemaakte dieren die worden uitgezet in het wild de gevaren niet zien die hen bedreigen, zo zien zij niet het gevaar van politici die, gebruik makend van een ongekende, of, vreest hij, opgeklopte paniekstemming, meer macht naar zich toe proberen te trekken.
Foto: Olympia Vrakopoulou
Geen opmerkingen:
Een reactie posten