Van een enthousiaste wandelaar is hij in een paar weken tijd veranderd in een fietser. Niet zozeer tegen wil en dank, hij houdt ook van fietsen, behalve als het hard waait. 'Er zijn maar twee dingen waar ik echt een hekel aan heb', grapte hij op een feestje in februari, 'harde wind en domme mensen die me tegenspreken'. Februari, het lijkt een andere tijd.
Als hij lopend op pad gaat ergert hij zich er in toenemende mate aan te worden beschouwd als een soort melaatse. Ja, hij vindt afstand houden ook wel verstandig, voorlopig dan, maar de krampachtige wijze waarop sommige mensen ermee omgaan begint hem meer en meer tegen de borst te stuiten. Dat bij al die coronamaatregelen de logica soms zoek is, helpt niet erg om zich ermee te verzoenen. Je zou maar een café, restaurant of touringcarbedrijf hebben en moeten aanzien hoe de luchtvaart wordt ontzien. De vliegtuigen worden alweer volgepropt, als je maar een masker draagt, hoewel het ding, zo heeft hij gelezen, nauwelijks bescherming biedt.
Hij moet er niet aan denken ziek te worden van het virus. Hij moet er ook niet aan denken door een lachgassnuiver omver te worden gereden. Hij moet er al helemaal niet aan denken nog weken, wie weet maanden, als een melaatse met zijn medemensen om te gaan.
Afbeelding: Leprozenbedelaar als duivel. Anonieme 16e-eeuwse gravure.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten