In Mijn Nederland van de Belg Geert van Istendael leest hij: 'Luidkeels je mening geven, ook als niemand die wil horen, ook als je helemaal geen mening hebt, het lijkt me een wezenskenmerk van de Nederlander'. Het boek verscheen in 2005. Facebook stond net in de kinderschoenen en Twitter liet nog een jaar op zich wachten. Het luidkeels roepen gebeurde nog vooral op de radio, de televisie en in de krant. Hij vindt het een zegen dat kranten redacteuren hebben, die een groot deel van het helse kabaal dat in de sociale media wordt gemaakt, buiten de kolommen houden. Toch slaat hij de opiniepagina meestal over, tenzij iemand iets over zijn vakgebied schrijft.
Hij heeft de radio afgezet. Hij begrijpt dat iedereen het zo langzamerhand wel heeft gehad met de coronaramp en de elkaar voortdurend tegensprekende deskundigen. De radio jaagt inmiddels achter de nieuwste hype aan. Het geroep van opgewonden activisten om standbeelden van sommige historische figuren weg te halen. Dat waren 'foute' mannen. Hij vindt het van een typisch Nederlandse genuanceerdheid. Pas hoorde hij zo'n roeptoeter op de radio zeggen dat alle Surinamers die na 1975 naar Nederland emigreerden 'plantagehouders' waren.
Als zijn moeder iemand iets doms hoorde beweren, zei ze: 'Die heeft ook het zwarte garen niet uitgevonden'. Warnaar vindt dat eigenlijk wel een passende uitdrukking.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten