Er wordt een buitje voorspeld. Toch hangt hij de was buiten. Je moet soms een gokje wagen, vindt hij. Voor hij zijn vrouw leerde kennen, ging hij één keer per jaar met vrienden naar het casino in Scheveningen. Ze speelden dan een uurtje of wat met vijftig gulden de man. Meestal verloren ze, behalve Rinus. Die had altijd geluk. Rinus won zelfs een grote prijs in de Staatsloterij. Hij stierf jong aan de Enge Ziekte. Na het spelen gingen ze uit eten in Den Haag. Altijd Indisch. Dat mocht toen nog gewoon.
Hij is na jaren gestopt met de staatsloterij. Te veel niks, soms een eigen geldje, een paar maal iets meer, maar nooit over de honderd euro. De enige loterij waaraan hij nog meedoet is de Postcodeloterij. Die profiteert van de onverdraaglijke gedachte dat de hele straat een bak geld wint en jij niet. Een slim concept. Soms valt zijn postcode in de prijzen, dan wordt een broodrooster bezorgd, een apparaat om ijsblokjes te maken of een tegoedbon voor een appeltaart. Dingen die hij meestal weggeeft.
Hij herinnert zich een Sjoerd, op de middelbare school. Die won een ton in de voetbaltoto, een kapitaal indertijd. Dat geld ging op aan auto's en meisjes. 'Typisch voor die volkse mensen', vond zijn moeder. Hij was jaloers. Vanwege die meisjes.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten