Een familielid stuurt een link naar een artikel over het covid19 virus. Hij wil het niet lezen. Hij is het zat. 'Er klaar mee', in hedendaags jargon. 'Het zal wel', verzucht hij, 'maar ik kan er ook niks aan doen'. Liever houdt hij zich bezig met zijn vak. Hij mist zijn lezingen, de wekelijkse gang naar het archief, de gesprekken met vakgenoten.
Er werd nogal aan hem getrokken op de middelbare school. Zijn leraar Nederlands vond dat hij het beste Nederlands kon gaan studeren, de docent aardrijkskunde pleitte voor fysische geografie, de man van Engels zei hem Engelse taal- en letterkunde te doen en de geschiedenisdocent, later een bekend historisch demograaf, vond uiteraard dat hij het beste gediend was met. Dat werd het. Niet alleen vanwege de leraar geschiedenis, maar ook omdat neef Anthony het eveneens studeerde.
Hij kwam in het onderwijs terecht. Een leuke baan, maar niet omdat hij er veel van zijn vak in kwijt kon. Het bedroevend geringe aantal lesuren, de steeds mallotiger eisen vanuit het ministerie. Vaardigheden werd het grote toverwoord, kennis een besmette term. Jaartallen leren werd vloeken in de kerk, al is er geen betere kapstok om het verleden aan op te hangen. Uiteindelijk gaf hij het op. Hij mist al dat geleuter niet. Wel zijn leerlingen. Na al die jaren nog.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten