Hij leest Grijs verleden. Nederland en de Tweede Wereldoorlog van historicus Chris van der Heijden. 'Tot op het laatste moment hebben regering en bevolking gemeend dat een oorlog aan Nederland voorbij zou gaan', schrijft hij (blz. 103). Hij denkt aan de verhalen van zijn moeder. Vandaag tachtig jaar geleden landden Duitse parachutisten in het Weizigtpark. Ze moesten het station te veroveren. Dat mislukte door alert optreden van Nederlandse militairen.
'Niets aan de hand', zei haar vader, 'het is maar een oefening.' Hij ging door met het voorbereiden van zijn melkronde. Tot een Duitse tank over de Vrieseweg rolde. Die werd bij de brug door Nederlands afweergeschut uitgeschakeld. Hij heeft een foto van het kanon op het internet gevonden.
Gisteren at hij bij vrienden. In hun ruime tuin, want afstand, afstand. Hij kan het woord nauwelijks meer horen, evenals mondkapje. 'Mondkapje, rotkapje, kapje, kapje', hij spreekt het uit als een mantra. Hij kan ook slecht tegen de vergelijking coronatoestand en de oorlog. Ja, er worden grondrechten geschonden, maar een vergelijking met de bezettingstijd slaat nergens op. 'Gejammer van millenials zonder geschiedenis in hun eindexamenprofiel', zei hij tegen zijn gastheer. Die schonk nogmaals in om de waan van de dag te vergeten. Het is moederdag. Zijn moeder is al veertien jaar dood. In zijn hoofd zijn haar verhalen nog springlevend.
Foto: Regionaal Archief Dordrecht (552_320236)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten