Operatie geslaagd, patiënt overleden. Het maalt voortdurend door zijn hoofd, zeker nu hij in het ochtendblad de column van Sylvain Ephimenco leest, die twijfelt aan de effectiviteit van de 'lockdown'. Waar die het strengst is, in Italië, Spanje en Frankrijk, vallen relatief de meeste doden. Het middel zou weleens erger kunnen blijken dan de kwaal en uiteindelijk veel meer dodelijke slachtoffers kunnen maken dan het coronavirus. Het sterftecijfer zou vooral verband houden met schaarste aan bedden en apparatuur op de intensive care.
Hij denkt aan de watersnoodramp van 1953, die onder meer veel slachtoffers eiste door het gebrekkige onderhoud van de dijken. Hij denkt aan de bezuinigingsdrift van de kabinetten-Rutte, waardoor wie weet hoeveel ic-bedden in de zorg verdwenen. Ephimenco klinkt plausibel, maar hoe zit het dan met Griekenland, waar men op een bevolking van bijna tien miljoen inwoners over nog geen zeshonderd ic-bedden beschikt? Zijn die opvallend lage, Griekse sterftecijfers wel betrouwbaar? Hij kent de slecht werkende bureaucratie daar maar al te goed.
De twijfel zal voorlopig wel blijven, net als de angst. Het bizarre dansen om elkaar heen op straat en in winkels, de schrille roep om mondkapjes, een woord dat hij niet meer kan horen. Voor het eerst van zijn leven spreekt het gezegde 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg' hem aan.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten