Hij sleept de bak met tuinafval naar de straat. Er staan geen andere bakken. Op de afvalkalender ziet hij dat de vuilnisman morgen pas komt. Vanwege Pasen. Hij haalt hem terug naar de tuin. Hij is tenslotte goed opgevoed. Daar wilde hij als puber natuurlijk niets van weten. Hij heeft een oude foto van zichzelf gescand. Een adolescent in een te lange winterjas met een hoed van zijn vader. Toen waren er nog geen petjes onder een capuchon, de mode van achterlijke jongetjes die homo's bedreigen.
De krant heeft het over 'coronadiscipline'. Het schijnt dat 'wij' ons daar goed aan houden. Dat 'wij' ook een bijzondere mate van verbondenheid met elkaar hebben. Voor zolang het duurt, aldus een professor in hetzelfde artikel. Discipline, hij vindt het een dubieus begrip, behalve misschien zelfdiscipline, en 'wij' wekt wantrouwen. Meer discipline en 'wij' die één lijn moeten trekken, het was altijd weer het zwaktebod van onbekwame collega-docenten zonder orde.
De vijftienjarige rebel in hem is nooit helemaal uitgedoofd, ook al staat de afvalbak weer netjes in de tuin. Hij leest over Italië, waar je niet zonder een speciaal formulier de straat op mag, waar de politiestaat veel knellender is dan hier, maar met minder positieve resultaten dan bij ons. Dat begrijpt hij van columnist Sylvain Ephimenco. Die zit daar ergens gevangen.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten