Hij scheurt het blad van zijn weekkalender. Hij ziet wat hij de komende dagen gaat missen. De vriendenavond in het café, een excursie met oud-collega's, de verjaardag van een vriendin. Overkomelijk, maar niet week na week. Hij voelt dat de twijfel knaagt. Hij vraag zich af: 'Is dit niet buitenproportioneel, schromelijk overdreven, ingegeven door paniek'? Een vraag waarop hij het antwoord nog niet weet, maar die in een steeds groter lettertype opdoemt.
Zijn dagblad adviseert een dagboek bij te houden over de crisisdagen. Drie schrijvers, Nicolien Mizee, Tommy Wieringa en Ronald Giphart geven tips. Hij moet glimlachen. Hij houdt al vijfenveertig jaar een dagboek bij. Bijna honderd cahiers, opgestapeld in een kluis bij de bank. Zou hij daar nog bij kunnen komen? Soms raadpleegt hij een cahier en vaak is het schrikken om te lezen hoe het geheugen het verleden in de loop der tijd verdraait. Ja, denkt hij, goede tip van de krant. Hij weet hoe zijn dagboek voorkwam dat hij gillend gek werd tijdens de ziekte en het overlijden van zijn vrouw.
Hij belt met een nicht uit het noorden. Ook ineens onbereikbaar geworden. Ze vertelt dat ze zijn tante, haar moeder van bijna negentig, niet meer mag bezoeken. Dat die gevangen zit op haar kamer in het verzorgingsgesticht. 'Wreedheid om eigen bestwil,' zegt hij huiverend.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten