'Engels weer', gaat het door hem heen als hij een vuilniszak naar de container brengt. Een zacht regentje, weinig wind, milde temperatuur. Wat ontbreekt zijn de huizen van rode baksteen, muren die bij regen altijd een beetje lijken te glimmen. Het herinnert hem aan de zomervakanties van zijn jeugd, bij de familie in Lancashire, en aan zijn eerste verliefdheden. Waarom, vraagt hij zich af, wordt hij vooral aangetrokken door buitenlandse vrouwen? Of is dat maar inbeelding? Dat het gras bij de buren altijd groener lijkt?
Zijn eerste liefde was een Engelse, zijn tweede ook. Daarna een Française en ook nog heel even een Duitse. Er volgden wat Nederlandse meisjes en een Antilliaanse, maar zijn grote liefde was een Griekse. Inmiddels weduwnaar is hij heimelijk een beetje verliefd op een schrijfster van Perzische afkomst, maar zij zou z'n dochter kunnen zijn, dus bewaart hij keurig afstand als ze elkaar spreken. 'Men moet trachten zich niet belachelijker te maken dan men van nature al is', schrijf Kees Buddingh' in een van zijn dagboeken.
Vorig jaar was het net zulk weer. Hij logeerde in een hotel bij Parbold van waaruit hij fietstochten maakte door het diepgroene heuvelland, met soms een verkwikkend buitje. Engeland zat nog in de EU en het coronavirus veilig in een vleermuis of een schubdier. Een verloren wereld.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten