De zon is nog maar net op. Drie graden zegt de buitenthermometer. Dauw over de tuin. De perenboom, ook al vroeg wakker, in volle bloei, alsof er een veelbelovende zomer voor ons zou liggen. De routine van het huis: brood in de oven, de krant keurig bezorgd. Hoe doen ze dat toch? Het oudste huis-aan-huis-blad van de stad schitterde zolang in vrijwel alle wijken door afwezigheid, dat ze het tenslotte maar hebben opgedoekt. Hij perst een paar sinaasappels uit.
De buurkat wil naar binnen. Even rollen over het Nepalese tapijt. Hij laat haar maar begaan. Een jaar of vier en nog steeds een speelse juffrouw. Als ze uitgerold is miauwt ze en kijkt hem vragend aan, maar eten moet ze toch echt bij de buurvrouw halen. De radio brengt weer niets anders dan coronarampnieuws. 'Kotscorona', zegt hij. Het klinkt grappiger dan hij bedoelt.
Hij zet de radio uit en zoekt Scotch the Band op Spotify. Hij begrijp niet waarom Scotch niet al lang wereldberoemd in Nederland is, net als stadgenote Merol. De perfecte folkrock, vindt hij, waar hij altijd vrolijk van wordt, die zijn somberste buien verdrijft. Origineel ook en muzikaal klopt het tot in de puntjes. Eén van hun nummers heet I will survive. 'Kotscorona!' roept hij, maar hij doet toch even een dansje door de woonkamer.
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten