Vliegen vindt hij vervelend reizen. Niet alleen het opgepakt zitten in zo'n enge sigaar, maar vooral het gedoe vooraf. Dat gekloot bij de controle. Ja hoor, hij weet het, het is, net als met de coronamaatregelen, voor je eigen bestwil. Er ligt tenslotte nog steeds hoogmoedig uitschot op de loer, moordenaarsvolk dat meent jou te mogen afmaken omdat jij niet in hun fantasieën of politieke idealen gelooft. Of misschien doe je dat wel, maar dan mogen ze je toch gerust opofferen voor hun hogere doel, dat natuurlijk alle middelen heiligt.
Gewone, gevaarlijke, gefrustreerde gekken zijn er trouwens ook nog bij de vleet. Kijk maar naar de sociale media. Sinds bijna iedereen met een telefoontje kan filmen wordt het internet met gewelddadige stront overspoeld. Stront, vindt hij, dat klinkt pas vies. Vandaar dat iedereen shit zegt en fuck. Woorden die hun oorspronkelijke betekenis vrijwel volledig hebben verloren.
Hij neemt liever de boot. Op de een of andere manier geeft hem dat rust. Zijn reis naar Cambridge kostte vijf keer zo veel dan het vliegtuig en duurde een nacht en een halve dag in plaats van een paar uur. Hij vond het beslist de moeite waard. Etentje aan boord, glaasje whiskey achteraf, vriendelijk Thais personeel met onverstaanbaar Engels, buitenhut met zicht op zee. Wat wil een simpele provinciaal nog meer?
Foto: auteur
Geen opmerkingen:
Een reactie posten